3107. Jeżeli liczby mogą być seksowne, to ona taka właśnie jest. I chociaż ma 60 lat, nic nie utraciła ze swego seksapilu. Ciągle ta sama linia, modernistyczny charakter oraz pełna uroku prostota. Panie i panowie – 3107, czyli krzesło „Series 7” Arne Jacobsena.
Mam obsesję na punkcie tego krzesła. OK, mam w ogóle świra na punkcie mebli Jacobsena, ale z „siódemką” jest najgorzej. Widzę ją wszędzie. Nawet jak jej nie ma to ją widzę. W kształcie każdego krzesła dopatruję się znajomej lini. A jak znajdę w necie jej zdjęcie, to niemal gładzę ręką monitor…
Model 3107 powstał w roku 1955. Był drugim po słynnym „Ant” krzesłem Arne Jacobsena i zrobił przez ostatnie kilkadziesiąt lat prawdziwą furorę – fabryka Fritz Hansen, dla której projektował Jacobsen, sprzedała przez 60 lat produkcji ponad 7 milionów „siódemek”. Żadne krzesło w historii nie zrobiło takiej kariery. Żadne.
„Series 7” to ikona skandynawskiego modernizmu. Przedstawia sobą wszystko to, co w nim najlepsze – proste piękno, funkcjonalność, wysoką jakość. Z kilku metalowych rurek i kawałka sklejki Jacobsen wyczarował coś naprawdę genialnego. Na tyle genialnego, że gdy fotograf Lewis Morley sfotografował na początku lat 60-tych Christine Keeler (kochankę ówczesnego brytyjskiego ministra i przy okazji także kochankę attaché wojskowego ZSRR, kobietę odpowiedzialną za tak zwaną aferę Profumo), wszyscy zwracali uwagę nie tylko na ciało modelki, ale i na krzesło, na którym siedziała. Cóż, ta przypadkowa reklama dziełu Jacobsena na pewno nie zaszkodziła. A że tak naprawdę to nie była oryginalna „siódemka”… Etam, detal.
A oto ona, jedyna i prawdziwa. The ONE:
P.S. A przy najbliższej okazji ponaigrywam się nieco z tych wszystkich, którzy mylą krzesła Jacobsena z projektami Eamesów, Chernera i Lovegrova. 😉
Bardziej mnie kręci Mrówka jednak.
Ale tak piszesz seksownie o 3107, żem się zgrzała aż i teraz mam w głowie kołowrót ;D
Czekam na to nabijanie się, niech w końcu kto inny będzie złośliwy, nie tylko ja ;D
Mrówkę też kocham, żeby nie było. Wielbię Lily. Żeby nie było. 🙂
Z tym nabijaniem się to się nabijam nieco. Nieco. Ale z drugiej strony też się kiedyś myliłam, więc może kiedyś komu taki wpis się przyda.
oooooch, tak! 😉
Nie rozumiem tego krzesła. Staram się uchwycić jego piękno, ale nie potrafię – widzę tylko paralitycznego owada na pokracznie rozstawionych nogach. Właśnie, te nogi … Jest w nich coś pospolitego, natrętnego. Może jestem za cienka żeby zrozumieć geniusz, nie wiem. eMeM wybacz tą wredną szczerość 🙂
Cóż, jak to niektórzy mawiają: nie to ładne co ładne, ale to, co się podoba. Widocznie nie dla Ciebie modernizm. 😉